Wakacje na Karaibach

Diego/Ludmiła

Chłopak zamrugał parę razy, po czym westchnął i wstał.
- Pewnie, że się cieszę Viola, tylko mnie troszeczkę zaskoczyłaś - odparł i objął ją delikatnie w pasie i pocałował w policzek.
- Tak, bardzo chętnie - dodał łagodnie na propozycję wspólnego obiadu.
Dziewczyna upiła w końcu łyk koktajlu. Poczuła na języku bardzo słodki smak i odetchnęła.
- Z Buenos Aires. Ale dawno tam nie byłam - odparła i uśmiechnęła się lekko.
- Ty jesteś Włochem, prawda? A skąd dokładnie jesteś? - zapytała po chwili, spoglądając na niego z lekkim uśmiechem.

Ludmiła

Uśmiechnęła się lekko i pokręciła delikatnie głową.
- Nie, tam akurat nie byłam. We Włoszech odwiedziłam Wenecję, Rzym i Mediolan, ale akurat Florencji nie miałam okazji. Ale słyszałam, że jest bardzo ładnie - odparła po chwili, po czym spuściła wzrok na swoją szklankę i upiła łyk płynu. Federico wydawał jej się naprawdę bardzo sympatyczny, co troszkę ją zaskoczyło, w końcu był gwiazdą dużego pokroju, a takim odbijała sodówka. Ona co prawda też była sławna, ale miała wokół siebie takich ludzi, którzy trzymali ją na ziemi.

Ludmiła

Pokiwała głową, a potem spojrzała na tą dziewczynę i uśmiechnęła lekko. Oparła głowę na dłonie i przyglądała się Federico. Naprawdę był miły... No i bardzo przystojny... NIE! Ludmiła, ogarnij się, nie znasz go! - krzyknęła szybko do siebie w myślach, a potem, gdy ta dziewczyna już odeszła zaśmiała się.
- No cóż, ale fani są tak kochani, że wynagradzają wszystko - stwierdziła. Do niej podchodziły zazwyczaj albo młode dziewczyny, albo małe dziewczynki, często mężczyźnie, w każdym wieku.

Ludmiła

Dziewczyna zamrugała parę razy zaskoczona, a potem zaśmiała się i pokręciła delikatnie głową.
- No cóż... Gdyby mi na wybieg rzucono stanik, to było by bardzo, bardzo dziwne... Ale na twoim miejscu... No cóż, jesteś ich idolem, kochają cię. To taki... Oznak miłości, tak mi się wydaje - stwierdziła, nawijając na palec kosmyk włosów.
- Przynajmniej jak idziesz na imprezę to nikt nie próbuje cię zaciągnąć do łóżka ani zgwałcić - mruknęła po chwili.

Ludmiła

Westchnęła i pokręciła delikatnie głową.
- Nie... To znaczy... Gdy to są imprezy po pokazach albo po prostu jakieś z branży, to nie ma szans żeby coś takiego się stało, jest ochrona, a także raczej nie wpuszczają nie zaufanych ludzi... Ale ja próbuję żyć normalnie i czasem też wyjdę gdzieś z przyjaciółką, nie chcę żeby krok w krok łaził za mną jakiś ochroniarz... - odparła po chwili. Była zwykłą dziewczyną, starała się przynajmniej nią być.

Ludmiła

Zamrugała parę razy zaskoczona, a potem uśmiechnęła się lekko i pokiwała delikatnie głową.
- Pewnie, bardzo chętnie z tobą pójdę. Też jestem sama - odparła, po czym zapłaciła za swój koktajl i zeszła z krzesełka.
- No to... Spotkajmy się przed wejściem za jakieś dwadzieścia minut. Muszę się jeszcze ogarnąć i w ogóle - dodała wesoło, po czym pomachała mu jeszcze i poszła szybko do windy i pojechała na swoje piętro, a potem poszła do pokoju.

Ludmiła

Blondynka wpadła do swojego pokoju jak burza. Od razu wzięła swój strój kąpielowy, składający się z góry koloru niebieskiego w białe groszki, z czerwonymi ramiączkami i dół do kompletu, z czerwoną falbanką. Odetchnęła i włożyła na to białą, zwiewną sukienkę. Na nogi włożyła takie same baleriny. Spakowała się jeszcze, po czym wybiegła na korytarz i zjechała na dół windą. Założyła na nos okulary i opuściła hotel, a widząc Fede, podeszła do niego.
- Jestem! Przepraszam, że tak długo - uśmiechnęła się ze skruchą.

Diego/Ludmiła

Diego zaśmiał się, przeczesując mokre włosy. Potem spojrzał na Violettę i westchnął ciężko.
- Po pierwsze, nie nazywaj jej idiotką, a po drugie, tak. Wolę spędzać czas z Larą niż z tobą Violetta, przynajmniej póki się nie ogarniesz - odparł, kręcąc głową z niedowierzaniem.
Blondynka przeczesała nieco wilgotne włosy i odetchnęła cicho.
- Dziękuję, że mnie poniosłeś, jednak możesz mnie już postawić - zaśmiała się, odgarniając z twarzy kosmyki włosów.