Wakacje na Karaibach

Ludmiła

Spojrzała na niego i pokręciła głową.
- O nie, nie pozbędziesz się mnie tak łatwo - stwierdziła z lekkim rozbawieniem, a potem szybko zdjęła swoje trampki i ułożyła się na łóżku obok chłopaka. Dotknęła jego policzka i pogłaskała po nim, a potem westchnęła.
- Nie zostawię cię teraz samego... - dodała i uśmiechnęła się słabo.

Ludmiła

Blondynka westchnęła cicho i oparła czoło o jego tors. Zamknęła oczy i milczała przez chwilę, a potem spojrzała mu w oczy.
- Ja... Ja wiem, że mnie kochasz. I ja ciebie też bardzo kocham... Tylko... Strasznie mnie to zabolało. Nie wierzę, że mogłeś pomyśleć, że ja... Mogłabym pójść z Pablo do łóżka. Zdradzić cię. Przecież... Nie byłabym w stanie - odparła cicho, głaszcząc go lekko po policzku.

Ludmiła

Blondynka pokiwała głową, a potem mocno się do niego przytuliła, głaszcząc go po plecach.
- Rozumiem... Ale... Już dobrze, tak? - szepnęła, a potem spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się delikatnie.
- Nigdy, ale to nigdy mnie nie stracisz... Tylko... Już nie urządzaj mi takich sceny, proszę... Mam dużo przyjaciół, nie możesz o każdego być zazdrosnym. Kocham tylko ciebie - dodała, parząc w jego ciemne tęczówki.

Ludmiła

Spojrzała na niego zmartwiona, a potem dotknęła dłonią jego gorącego czoła.
- Chyba bardzo wysoką... - stwierdziła cicho i podniosła się delikatnie na łokciu.
- Może zadzwonić po lekarza, co? Jest ktoś taki w hotelu, mógłby cię zbadać... - zaproponowała, zagryzając delikatnie wargi. Martwiła się o niego i to bardzo.

Ludmiła

Pokiwała głową, po czym podniosła się.
- Dobrze, to poczekaj chwilkę - odparła łagodnie, a potem potem zadzwoniła na recepcję i poprosiła lekarza do pokoju Federico. Ten zjawił się parę chwil później, więc go wpuściła i zaprowadziła do Federico. Sama przysiadła na fotelu z boku i czekała aż mężczyzna skończy badać jej chłopaka.

Ludmiła

Ludmiła pokiwała głową i szybko podeszła do małej lodówki na wodę i wzięła butelkę. Potem wróciła do Federico i usiadła obok, podając mu butelkę. Martwiła się, był naprawdę chory i to bardzo...
- Gdzie ty się tak urządziłeś? - mruknęła, kręcąc głową z niedowierzaniem.
- Co się w ogóle stało? - dopytała, przypominając sobie tą rozwaloną gitarę.

Ludmiła

Dziewczyna pokręciła głową z niedowierzaniem, a potem pogłaskała go po włosach i przytuliła się do niego mocno.
- Głupi jesteś, wiesz? - mruknęła, głaszcząc delikatnie jego tors. Potem się cicho zaśmiała i pokręciła głową.
- Rozwalasz gitarę, za każdym razem jak struna ci pęknie? Myślałam, że łatwiej ją wymienić - dodała z lekkim rozbawieniem, spoglądając na niego wesoło.

Ludmiła

Dziewczyna spojrzała na niego z rozbawieniem, a potem mocno się przytuliła i zamknęła oczy.
- Ja ciebie też kocham - odparła cicho i pogłaskała delikatnie jego tors. Potem ucałowała go lekko w policzek.
- Jak się czujesz? - zapytała po chwili troskliwym i bardzo zmartwionym tonem, a potem dotknęła delikatnie jego czoła i pogłaskała go czule po włosach.