Wakacje na Karaibach

Ludmiła

Dziewczyna zamyśliła się na dłuższą chwilę, a potem weszła z niego i pokręciła delikatnie głową.
- Nie wiem... Może pójdziemy teraz coś zjeść? Troszeczkę głodna się zrobiłam - stwierdziła po chwili namysłu i cmoknęła go lekko w policzek. Potem wstała i podeszła do szafki, żeby znaleźć jakąś bieliznę oraz ubranie. Wybrała w końcu krótkie spodenki oraz białą koszulkę, a następnie szarą bluzę.

Ludmiła

Blondynka pokiwała lekko głową i się przeciągnęła, a potem załapała go za rękę.
- Pewnie, chodźmy - odparła wesoło i wyszła razem z nim z pokoju. Skierowali się do restauracji, jednak po drodze, ktoś ją lekko potrącił.
- Przepraszam panią, nie chciałem! - powiedział szybko ten chłopak, zbierając rzeczy, które upuścił.
- N-nie szkodzi proszę pana... - urwała, widząc z kim rozmawia - Pablo! - zaśmiała się. Spojrzał na nią zaskoczony, a potem się zaśmiał.
- Ludmiła. Miło cię widzieć - powiedział wesoło i ją przytulił.

Ludmiła

Dziewczyna odwzajemniła uścisk, ale słysząc Federico odsunęła się od Pablo i spojrzała na swojego chłopaka.
- A no tak... Fede, to jest Pablo, znamy się jeszcze z liceum... Pablo, to jest Federico, mój chłopak - odparła wesoło i odgarnęła kosmyki włosów z twarzy.
- Miło poznać - odezwał się Pablo, podając Federico rękę. 

Ludmiła

Dziewczyna otrząsnęła się i pokiwała głową.
- Tak, tak - odparła szybko i spojrzała na Pablo.
- Wybacz, muszę już iść - zwróciła się do przyjaciela. Ten pokiwał głową i ujął jej dłoń, całując ją czule.
- W porządku. Pracuję tu, więc jeszcze się spotkamy - odparł wesoło, a potem pomachał jej jeszcze i odszedł. Blondynka westchnęła, a potem spojrzała na Federico i przewróciła oczami.
- No już, spokojnie. Chodź, idziemy - zaśmiała się i ucałowała go lekko w policzek, a potem pociągnęła do restauracji.

Ludmiła

Leżała na łóżku i ściskała mocno poduszkę. Nie wiedziała co ze sobą zrobić. Chciała iść do Pablo i jemu się wyżalić, ale znając jej szczęście, to Federico na pewno by ich zobaczył i byłoby jeszcze gorzej. Postanowiła zadzwonić do swojej najlepszej przyjaciółki, Natalii.
Wzięła telefon i wybrała do niej numer, a kiedy Naty nareszcie odebrała Lu zaczęła jej wszystko opowiadać, ledwo powstrzymując się przed płaczem.

Federico
Włoch zamrugał parę razy po czym zacisnął dłoń w pięść i odetchnął.
-Lu proszę. Porozmawiajmy! Przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłem! Nie chciałem!-powiedział po chwili tak żeby usłyszała. Nie chciał, aby była na niego zła. Chciał się pogodzić. Chciał, żeby wszystko było tak jak dawniej.

Federico
Spojrzał na nią po czym zagryzł dolną wargę i odetchnął cicho.
-Kiedyś będziemy musieli porozmawiać.-powiedział po chwili po czym przeczesał włosy.
-Proszę cię. Nie chcę się kłócić. Wiem, że... że powiedziałem parę słów za dużo, ale... ale nie panowałem nad sobą.-mruknął.

Federico
Patrzył na nią przez chwilę w milczeniu po czym zagryzł dolną wargę i westchnął ciężko.
-Masz rację...-powiedział spokojnie po czym przeczesał włosy. Spojrzał na nią po raz ostatni po czym odwrócił się na pięcie i ruszył na dół. Gdy się tam znalazł po prostu wyszedł z hotelu. Nie obchodziło go to, że padało.