Wakacje na Karaibach

LudmiÂła

Dziewczyna zamyÂśliÂła siĂŞ na dÂłuÂższÂą chwilĂŞ, a potem weszÂła z niego i pokrĂŞciÂła delikatnie gÂłowÂą.
- Nie wiem... Mo¿e pójdziemy teraz coœ zjeœÌ? Troszeczkê g³odna siê zrobi³am - stwierdzi³a po chwili namys³u i cmoknê³a go lekko w policzek. Potem wsta³a i podesz³a do szafki, ¿eby znaleŸÌ jak¹œ bieliznê oraz ubranie. Wybra³a w koùcu krótkie spodenki oraz bia³¹ koszulkê, a nastêpnie szar¹ bluzê.

LudmiÂła

Blondynka pokiwaÂła lekko gÂłowÂą i siĂŞ przeciÂągnĂŞÂła, a potem zaÂłapaÂła go za rĂŞkĂŞ.
- Pewnie, chodÂźmy - odparÂła wesoÂło i wyszÂła razem z nim z pokoju. Skierowali siĂŞ do restauracji, jednak po drodze, ktoÂś jÂą lekko potrÂąciÂł.
- Przepraszam paniÂą, nie chciaÂłem! - powiedziaÂł szybko ten chÂłopak, zbierajÂąc rzeczy, ktĂłre upuÂściÂł.
- N-nie szkodzi proszĂŞ pana... - urwaÂła, widzÂąc z kim rozmawia - Pablo! - zaÂśmiaÂła siĂŞ. SpojrzaÂł na niÂą zaskoczony, a potem siĂŞ zaÂśmiaÂł.
- LudmiÂła. MiÂło ciĂŞ widzieĂŚ - powiedziaÂł wesoÂło i jÂą przytuliÂł.

LudmiÂła

Dziewczyna odwzajemniÂła uÂścisk, ale sÂłyszÂąc Federico odsunĂŞÂła siĂŞ od Pablo i spojrzaÂła na swojego chÂłopaka.
- A no tak... Fede, to jest Pablo, znamy siĂŞ jeszcze z liceum... Pablo, to jest Federico, mĂłj chÂłopak - odparÂła wesoÂło i odgarnĂŞÂła kosmyki wÂłosĂłw z twarzy.
- MiÂło poznaĂŚ - odezwaÂł siĂŞ Pablo, podajÂąc Federico rĂŞkĂŞ. 

LudmiÂła

Dziewczyna otrzÂąsnĂŞÂła siĂŞ i pokiwaÂła gÂłowÂą.
- Tak, tak - odparÂła szybko i spojrzaÂła na Pablo.
- Wybacz, muszê ju¿ iœÌ - zwróci³a siê do przyjaciela. Ten pokiwa³ g³ow¹ i uj¹³ jej d³où, ca³uj¹c j¹ czule.
- W porzÂądku. PracujĂŞ tu, wiĂŞc jeszcze siĂŞ spotkamy - odparÂł wesoÂło, a potem pomachaÂł jej jeszcze i odszedÂł. Blondynka westchnĂŞÂła, a potem spojrzaÂła na Federico i przewrĂłciÂła oczami.
- No juÂż, spokojnie. ChodÂź, idziemy - zaÂśmiaÂła siĂŞ i ucaÂłowaÂła go lekko w policzek, a potem pociÂągnĂŞÂła do restauracji.

LudmiÂła

Le¿a³a na ³ó¿ku i œciska³a mocno poduszkê. Nie wiedzia³a co ze sob¹ zrobiÌ. Chcia³a iœÌ do Pablo i jemu siê wy¿aliÌ, ale znaj¹c jej szczêœcie, to Federico na pewno by ich zobaczy³ i by³oby jeszcze gorzej. Postanowi³a zadzwoniÌ do swojej najlepszej przyjació³ki, Natalii.
WziĂŞÂła telefon i wybraÂła do niej numer, a kiedy Naty nareszcie odebraÂła Lu zaczĂŞÂła jej wszystko opowiadaĂŚ, ledwo powstrzymujÂąc siĂŞ przed pÂłaczem.

Federico
W³och zamruga³ parê razy po czym zacisn¹³ d³où w piêœÌ i odetchn¹³.
-Lu proszĂŞ. Porozmawiajmy! Przepraszam, Âże tak na ciebie naskoczyÂłem! Nie chciaÂłem!-powiedziaÂł po chwili tak Âżeby usÂłyszaÂła. Nie chciaÂł, aby byÂła na niego zÂła. ChciaÂł siĂŞ pogodziĂŚ. ChciaÂł, Âżeby wszystko byÂło tak jak dawniej.

Federico
Spojrza³ na ni¹ po czym zagryz³ doln¹ wargê i odetchn¹³ cicho.
-KiedyÂś bĂŞdziemy musieli porozmawiaĂŚ.-powiedziaÂł po chwili po czym przeczesaÂł wÂłosy.
-Proszê ciê. Nie chcê siê k³óciÌ. Wiem, ¿e... ¿e powiedzia³em parê s³ów za du¿o, ale... ale nie panowa³em nad sob¹.-mrukn¹³.

Federico
Patrzy³ na ni¹ przez chwilê w milczeniu po czym zagryz³ doln¹ wargê i westchn¹³ ciê¿ko.
-Masz racjê...-powiedzia³ spokojnie po czym przeczesa³ w³osy. Spojrza³ na ni¹ po raz ostatni po czym odwróci³ siê na piêcie i ruszy³ na dó³. Gdy siê tam znalaz³ po prostu wyszed³ z hotelu. Nie obchodzi³o go to, ¿e pada³o.